Mama en Maarten in Nicaragua :-)

Hallo NL!

Het is alweer even geleden, maar er was even geen tijd om een nieuw reisverslag te plaatsen. Nu ik hier 2e paasdag in het ziekenhuis zit zonder patienten heb ik alle tijd om een nieuw verhaal te typen. Er is weer zoveel te vertellen!

8 april kwamen mama en Maarten aan in Nicaragua voor een 2 weken durende vakantie :-) Het idee dat ze echt hier zouden zijn was heel onwerkelijk en pas in de taxi naar het vliegveld besefte ik dat ze echt zouden komen! Met een big smile stond ik in de aankomsthal en toen ze door de poort kwamen was het natuurlijk feest. Heerlijk om ze weer even te zien! In de taxirit naar mijn huis, de zo’n 45 minuten duurde, zagen ze al een deel van Managua en konden we lekker bijkletsen. Thuis aangekomen kreeg ik van mama alle kaarten en cadeautjes die jullie hebben meegegeven. Echt heeeel leuk :-) Allemaal super bedankt!!!! Alle kaartjes hangen nu op mijn spiegel, heel huislijk. Iedere morgen als ik wakker wordt kijk ik er even naar, dus opstaan met een lach :-) Na een lekker wijntje en een Nicaraguaans rummetje zijn we gaan slapen, want er stond ze nog genoeg te wachten.

De volgende morgen heb ik ze meegenomen naar de markt van Masaya, als er dan toch een cultuurshock moet komen dan maar meteen ;-) Ze keken hun ogen uit en vonden alles heel gek. Het rare is dat ik al helemaal gewend ben aan wat je daar en op straat ziet en het voor mij dus heel gek was dat zij continue stopte en bij alles ohhh en ahhh zeiden. Na het bezoek aan de markt zijn we naar Granada gegaan om alles daar te bekijken; het huis waar ik heb gewoond, de Spaanse school en de zwembaden. We zijn uiteindelijk beland aan het zwembad, want met een jetlag moet je zo min mogelijk doen is het advies ;-) De nacht hebben we doorgebracht in Granada en de volgende morgen hebben we de bus richting Ometepe gepakt. De busreis lokte ook weer de nodige ohhhs en ahhhs uit en na een trip van 2 uur waren we aangekomen bij de ferry in San Jorge. Hier moet je met de ferry richting Ometepe, dit is de enige manier om daar te komen. Na een uurtje waren we in Ometepe en gingen we op zoek naar een slaapplaats en natuurlijk een motor en n quad voor de volgende dag. Maarten wilde heel graag motorrijden daar en mama durfde het (heel stoer) ook wel aan om achterop de quad te kruipen. Geen probleem voor reisleidster Eva en zo vertrokken we dan ook de volgende dag met quad en motor voor een tour over het eiland. Halverwege het eiland wordt de weg erg hobbelig en nadat mama schreeuwde ‘je overschat je moeder!!!!’ zijn we teruggekeerd naar de verharde weg ;-) Uiteindelijk kwamen we uit bij Ojo de aqua, een prachtige krater waar je in kunt zwemmen en lekker kunt zonnen. Toen we na een heerlijke middag terug reden naar het verhuurbedrijf merkte ik dat de quad erg naar rechts trok. Maarten concludeerde dat de rechter achterband zacht was en dat we niet met 2 mensen erop verder konden rijden. Toen hebben we mama achtergelaten en zijn we samen naar het verhuurbedrijf gereden, wat iets verder was dan we dachten ;-) Vervolgens hebben we mama opgehaald met een vriend van mij die op Ometepe woont. Onze arme moeder liep al een uur in de brandende zon! Wel geheel vrijwillig hoor :-) Een goede manier om het eiland te leren kennen, haha!

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken richting Leon, een reis van ongeveer 6 uur. Omdat de reis erg snel ging zijn we onderweg nog even gestopt bij mijn huis voor een lunch en het omruilen van wat bagage. Onderweg naar huis zijn we langs het ziekenhuis gegaan voor een korte rondleiding en kennismaking met de collega’s. 1 van mijn collega’s had erg haar best gedaan op het oefenen van een paar Nederlandse zinnetjes, dus toen mama binnenkwam zei ze: ‘welkom in Nicaragua, ik ben blij dat jij er bent! Mijn naam is Valeska’. Suuuper gaaf natuurlijk en mama was ontroerd. Haha! Na het bezoek aan het ziekenhuis snel even gegeten en toen onze reis vervolgd. Tijdens de reis naar Leon zat Maarten gedurende 2 uur op de achterste bank van een klein busje, arme jongen. Gelukkig konden hij en mama erg lachen om het feit dat ik voorin zat te knikkebollen en uiteindelijk schaamteloos tegen de chauffeur aan in slaap viel. Is best vermoeiend om reisleider te spelen ;-) Aangekomen in Leon belde Gerald, die de paarden voor de vulkaantocht zou regelen, dat de paarden ziek waren en dat we de hike dus niet konden toen tenzij we wilden lopen. Ik was allang blij dat we niet bij 40 graden op een paard hoefde dus ik bedankte, in goed overleg, vriendelijk voor de hike. De volgende dag hebben we Leon verkend en gelucht met Gerald. Na de lunch zijn we nog even met Maarten naar de Barbarida gegaan om zijn baard te laten scheren. Hier waren ze ongeveer n kwartier mee bezig en terwijl ze bezig waren vroeg ik aan Maarten of hij ook niet zijn haar wilde laten knippen, dit was immers maar €1,20. Maarten zei dat dit prima was, maar dan moest ik wel even vragen aan die man of hij dat kapsel kon knippen. Tuuurlijk kon die man dat! In het Spaans vroeg ik de man of hij het zo wilde knippen dat het hetzelfde kapsel bleef, maar dan een klein stukje korter. Si, si zei de man en daar kwam de tondeuse tevoorschijn. Binnen no time was bijna al Maarten z’n haar eraf en ging hij steeds sipper kijken. Sorry broertje, maar ik zei echt hetzelfde kapsel, maar dan een stukje minder. We konden er alle3 gelukkig hard om lachen en Maarten heeft de rest van de vakantie een petje gedragen ;-)

Na de leuke avonturen in Leon zijn we teruggegaan richting Masaya, naar mijn huisje, om daar te slapen. De volgende dag ben ik met mama gaan shoppen in Managua en heeft Maarten het rustig aan gedaan. Het is rond deze tijd vrij warm in Nicaragua en zeker wanneer je uit NL komt is dit even wennen. Mama en ik trotseerde de warmte en zijn naar de Westerse shoppingmalls gegaan. Erg gezellig om even samen te shoppen en onze aankopen hebben we gevierd met een Dutch Appelpie bij de Burger King. Heerlijk :-) ‘s Avonds zijn we naar de oude markt in Masaya gegaan waar er iedere donderdagavond een optreden is met traditionele dans en optredens. Niet te laat zijn we weer naar huis gegaan, want de volgende dag was DE grote dag!

Op vrijdagmorgen hebben we onze tassen gepakt voor Corn Island (2 eilanden aan de Caribische kust die deel uitmaken van Nicaragua) ! Maar voordat het zover was zijn mama en ik eerst nog even langs het ziekenhuis gegaan met kaas, pindakaas, paaseitjes en wat Nederlandse souveniertjes . Nu was de dokter en ook en een aantal van mijn patiënten. Iedereen vond het erg leuk om mama te leren kennen en om de Nederlandse dingetjes te proeven. Toen we weer weg wilden gaan vroeg de dokter hoe we naar het vliegveld zouden gaan en toen we zeiden dat we met een busje wilde gaan en vervolgens een taxi zei hij dat een taxi beter was en dat hij wel een vriend had die ons kon brengen. De dokter belde dus even een paar vrienden, terwijl hij een patient aan het helpen was en vervolgens werden we om 12 uur opgepikt met een gewone auto waar we ons met 5 in moesten proppen, een leuk ritje ;-) Op het vliegveld aangekomen moesten we na de incheck door de detectiepoortjes. Ik had jullie al eerder verteld van het mes wat ik per ongeluk in mijn rugzak had tijdens mijn vluchten van NL naar hier en dat niemand daar iets van had gezegd. Nu had ik, hoe stom, dat mes nog steeds niet uit mijn tas gehaald. Bij de controle vroeg de controle-meneer heel streng: ‘spreek je Spaans’? ‘Uhh ja meneer’. ‘Heb je een mes in je tas?’ ‘Uhh ja een scheermesje.’ ‘Nee dat bedoel ik niet, je hebt een ander mes in je tas’. Sh*ttt dacht ik, weer dat mes. Met een onschuldig hoofd trok ik het mes uit mijn tas en zei sorry sorry sorry! Toen moest hij lachen en pakte hij een vork die hij eerder van een andere passagier had afgepakt. ‘Nu kan ik eten’ zei hij met een heel blij gezicht. Pffffuuhw :-)

Zonder politiebegeleiding mochten we vervolgens op de vlucht ;-) Na een uur waren we in Corn Island en wauw wat is het daar mooi!!!! Vanuit het vliegtuig konden we Little Corn en Big Corn al zien liggen, zo mooi! We sliepen de eerste nacht in hotel Pariso, een erg leuk hotel met Nederlandse eigenaren. In het vliegtuig hoorden we dat er die avond een honkbalwedstrijd zou zijn in het stadion op Big Corn Island. Nadat we snel onze spullen hadden gedropt en een hamburger naar binnen hadden geschoven zijn we naar het honkbalstadion gegaan. Daar aangekomen waren Maarten en ik blij dat er nog kaartjes waren, wij dus snel een kaartje gekocht en naar binnen gegaan. We kwamen er al snel achter hoe het werkt bij het stadion. Gewoon zo veel mogelijk kaartjes verkopen ongeacht of er plaats is of niet. In een bommmvol stadion keken we de wedstrijd. Geweldig om mee te maken. De mensen op Corn Island zijn een stuk donkerder dan de andere Nicaraguanen en spreken zowel Engels als Spaans, een erg rare gewaarwording ineens. Het was in ieder geval 1 groot feest en Corn Island won de wedstrijd. Na de wedstrijd hebben we het nachtleven van Corn Island ontdekt en dit is niet verkeerd :-) Na de club-bezoekjes zwemmen bij volle maan in de Caribische zee, doe mij nog maar een paar van die nachtjes :-)

De volgende morgen zijn we met Mike gaan snorkelen. Echt een super ervaring waarbij we zelfs haaien hebben gezien!! Heel tof! Mama vond het super en Maarten zat te kotsen ;-) Tijdens de snorkeltocht hebben we een tussenstop gemaakt op een verlaten bounty-stand, echt heel mooi. Daarna nog even gedoken in het koraalrif en toen waren we op de eindbestemming: Little Corn Island, Elsa’s Place. Onze slaapverblijf was een geel houten hutje aan het witte strand, aan de meest heldere zee die ik ooit gezien heb. Prima toeven dus :-) ‘s Morgens werd het al om 5 uur licht en scheen de zon naar binnen. Dit resulteerde in een ochtendduik om 6 uur s’morgens waarna je lekker op het strand kon wakker worden. We hebben heerlijk 4 dagen helemaal niets gedaan op het eiland, behalve gezond, gegeten, gedronken en geslapen. Zaaaalig! Meer valt er eigenlijk niet te vertellen over ons verblijf op Little Corn Island. De foto’s zeggen genoeg :-)

Op woendag hebben we om 06:30 de ochtendferry gepakt richting Big Corn om daar nog even te relaxen voor we terug moesten naar Managua. Nog even een zandkasteel gebouwd met de zoon van Mike en toen was het tijd om terug te gaan. Na een leuke en snelle vlucht terug waren we bijtijds terug in Managua waarvandaan we een lift kregen in de laadbak van een pickup-truck. Onderweg werden we aangehouden door de politie, maar na betaling van 50 cordoba (€1,50) mochten we weer verder rijden. Verder is de politie in Nicaragua helemaal niet corrupt ;-)

Donderdag zijn we nog even naar de oude en de nieuwe markt geweest voor de nodige cadeautjes en ‘s avonds was het alweer tijd om de koffers te pakken voor de terugreis. Om 04:00 werden mama en Maarten opgehaald door de taxi en om 07:10 ging hun vliegtuig terug naar NL. Het was echt geweldig om ze hier te hebben en alles hier in Nicaragua te laten zien. Na het vertrek mocht de reisleidster nog even genieten van een dag vrij en het weekend en nu ben ik weer aan het werk. Raar wanneer je 2 weken vakantie hebt gevierd, maar wel weer leuk om hier te zijn. Ik besefte me net dat ik hier nog maar 2,5 maand ben en dit geeft toch wel een beetje onrust. Ik wil nog helemaal niet weg geloof ik!

Nou dit was het mama en Maarten in Nicaragua verhaal. Geniet allemaal van het weer de komende tijd en goed smeren he ;-)

Besos uit Nicaragua!!!

Xx